ฝืนยิ้มทั้งๆที่เครียดเลือกที่จะเงียบทั้งๆที่คิดมาก

บางทีนั้นเราก็ไม่สามารถที่จะแสดงความรู้สึกของเรา

ออกมาให้คนอื่นเห็นได้หรอกนะ …

บางครั้งนั้นเราจำเป็นที่จะต้องฝืนยิ้ม ทั้งๆที่ความรู้สึก

จริงๆของเรานั้นเครียดและเสียใจมาก แต่เราก็ต้องแกล้ง

ทำเป็นยิ้มต่อหน้าคนอื่น

 

บางทีเราก็ทำตัวเงียบๆ ทั้งๆที่ในใจเราคิดมากไปต่างๆนานา

อยากจะพูดอยากจะระบายออกมาให้มันหายอัดอั้นตันใจ

แต่สุดท้ายก็ทำได้เพียงแค่เก็บมันเงียบๆเอาไว้คนเดียว

เพราะบางครั้งนั้นเราก็ไม่อยากที่จะแสดงความอ่อนแอ

หรือความเศร้าเสียใจ ให้คนอื่นเห็น ว่าเรากำลังรู้สึก

แบบนั้นอยู่

 

แต่มันก็คงจะดีไม่น้อยนะ ถ้ามีใครสักคนที่เราสามารถพึ่งพาได้

คนที่เราสามารถระบายความรู้สึกทั้งหมด ระบายความในใจเอาไว้ได้

ไม่ต้องมาทนฝืนเก็บมันเอาไว้ในใจแบบนี้ และต้องคอยพยายาม

เสแสร้งว่าไม่เป็นอะไร ทั้งๆที่ภายในใจโคตรจะรู้สึกกับมันเลย