ฝืนยิ้มทั้งๆที่เครียดเลือกที่จะเงียบทั้งๆที่คิดมาก
บางทีนั้นเราก็ไม่สามารถที่จะแสดงความรู้สึกของเรา
ออกมาให้คนอื่นเห็นได้หรอกนะ …
บางครั้งนั้นเราจำเป็นที่จะต้องฝืนยิ้ม ทั้งๆที่ความรู้สึก
จริงๆของเรานั้นเครียดและเสียใจมาก แต่เราก็ต้องแกล้ง
ทำเป็นยิ้มต่อหน้าคนอื่น
บางทีเราก็ทำตัวเงียบๆ ทั้งๆที่ในใจเราคิดมากไปต่างๆนานา
อยากจะพูดอยากจะระบายออกมาให้มันหายอัดอั้นตันใจ
แต่สุดท้ายก็ทำได้เพียงแค่เก็บมันเงียบๆเอาไว้คนเดียว
เพราะบางครั้งนั้นเราก็ไม่อยากที่จะแสดงความอ่อนแอ
หรือความเศร้าเสียใจ ให้คนอื่นเห็น ว่าเรากำลังรู้สึก
แบบนั้นอยู่
แต่มันก็คงจะดีไม่น้อยนะ ถ้ามีใครสักคนที่เราสามารถพึ่งพาได้
คนที่เราสามารถระบายความรู้สึกทั้งหมด ระบายความในใจเอาไว้ได้
ไม่ต้องมาทนฝืนเก็บมันเอาไว้ในใจแบบนี้ และต้องคอยพยายาม
เสแสร้งว่าไม่เป็นอะไร ทั้งๆที่ภายในใจโคตรจะรู้สึกกับมันเลย